Mama rozwarła szafę na ubrania i wyciągnęła z niej córki futro — praktycznie nienoszone, podarowane przez męża na rocznicę ślubu.
I zaczęła potrząsać futrem przed nieznajomą damą. Ta obmacywała je z wyraźnym zainteresowaniem.
Kobiety o czymś rozmawiały i w końcu dama wyjęła z kieszeni portfel, a z niego pieniądze.
Ewa wróciła z pracy, otworzyła drzwi wejściowe i bez sił opadła na puf w korytarzu. Zaraz mąż przywiezie dzieci z przedszkola i w domu zacznie się rozgardiasz.
A póki co miała swoje legalne pięć minut ciszy. Właśnie o nich marzyła z dudniącą od pracy głową.
– Dlaczego masz górę naczyń w zlewie? – przerwał ciszę głośny, piskliwy głos, od którego u Ewy natychmiast aż zabolały zęby. – Podłogi oczywiście nieumyte? I pranie z pralki w łazience ja rozwiesiłam, zanim zaczęło cuchnąć.
– Mamo, to jest mój dom! Sto razy ci mówiłam — nie musisz nic za nami poprawiać ani robić za nas!
– No co za różnica? Przecież jestem twoją matką, a nie obcym człowiekiem. Kto ci jeszcze powie, Ewciu, że z ciebie po prostu okropna gospodyni?
Tylko ja mogę ci prawdę prosto w oczy powiedzieć, prawda? Więc doceniaj moją szczerość i korzystaj z moich porad, póki żyję!
– Mamo… – niemal błagalnie odparła Ewa. – Po prostu niczego nie dotykaj w moim domu, proszę, nigdy! Sama przyjdę i wszystko zrobię. To bardzo prosta prośba, czyż nie?
– No jak mam nie robić? Nie potrafię. Jeśli widzę brud – to przecież muszę go umyć? Tobie to odpowiada, a ja w takim chlewie nie przeżyłabym ani dnia.
I w ogóle, tu rosną moje wnuki. Co one widzą? Matkę, która na nic nie nadąża? I nic nie robi?
– Mamo, czas już do domu. I proszę, przychodź tylko wtedy, kiedy my jesteśmy w domu. Nie potrzeba mi tych wizyt–niespodzianek. O mało nie umarłam ze strachu. Siedzisz tu cicho jak mysz, nawet światła nie zapalisz!
– Światło trzeba oszczędzać! – pouczająco oznajmiła mama Ewy, Anna. – Dobrze, pójdę już, muszę jeszcze zajść do twojego brata po to samo.
Gdy tylko mama opuściła mieszkanie, Ewa wzięła telefon do ręki i szybko napisała wiadomość.
Żonę brata lepiej było uprzedzić o takiej nagłej inspekcji. Odpowiedziała mrugającą emotką, jak zwykle. Ale Ewie nie było do śmiechu.
Największy błąd popełnili z mężem wtedy, gdy wprowadzając się do nowego mieszkania, dali mamie klucze.
W ogóle rodzice Ewy mieszkali godzinę drogi od nich i kompletnie im nie było po drodze. Ale dom córki, a potem i syna, przyciągał mamę niczym magnes.
Jej mama wciąż pracowała jako kucharka w zakładzie, a czasem nawet dorabiała na wyjazdowych imprezach i weselach, lecz troski o dorosłe dzieci nie porzucała.
Praktycznie każdego dnia, pod ich nieobecność, mama przychodziła do mieszkania i znajdowała coś, co można umyć, poprawić albo naprawić.