Następny dzień zaczął się od natarczywego dzwonka do drzwi punktualnie o dziesiątej rano. Gabriela specjalnie wzięła wolne, żeby spotkać niezapowiedzianych gości. Mateusz poszedł do pracy, rzucając jej na pożegnanie pełne winy spojrzenie.
Na progu stały Małgorzata i miła kobieta około czterdziestki z teczką dokumentów.
— Dzień dobry! Sylwia, agencja „Nowy dom” — przedstawiła się żywo. — Małgorzata powiedziała, że chcecie państwo wycenić mieszkanie do sprzedaży?
— Nie — spokojnie odpowiedziała Gabriela. — Ja nie chcę. To jakieś nieporozumienie.
Teściowa wepchnęła zdezorientowaną Sylwię do przedpokoju.
— Niech jej pani nie słucha. Po prostu proszę obejrzeć mieszkanie i powiedzieć, ile można za nie dostać.
— Przepraszam — Gabriela zastąpiła jej drogę do pokoi. — Ale bez mojego pozwolenia nikt nie będzie oglądał mojej własności.
Sylwia niezręcznie przestąpiła z nogi na nogę.
— Chyba pójdę… Jak państwo zdecydują, proszę zadzwonić.
— Proszę zaczekać! — Małgorzata chwyciła ją za rękaw. — Przecież widzi pani, mieszkanie stare, wymaga nakładów. Niech pani powie chociaż przybliżoną cenę!
— Małgorzata, bez zgody właścicielki nic nie mogę zrobić — powiedziała stanowczo rzutując i szybko uciekła.
Gdy drzwi za nią się zamknęły, teściowa odwróciła się do Gabrieli. Na jej twarzy widniała maska sprawiedliwego gniewu.
— Co ty sobie wyobrażasz? Przecież ja robię to dla waszego dobra!
— Dla naszego dobra? Czy po to, żebyśmy mieszkali pod waszym bokiem i można było kontrolować każdy nasz krok?
— Jak śmiesz! Jestem matką! Mam prawo wiedzieć, jak żyje mój syn!
— Pani syn jest dorosłym mężczyzną. Ma żonę. I własne życie.
— Własne życie! — przedrzeźniła ją Małgorzata. — Zobaczymy, jakie to twoje własne życie, kiedy Mateusz pozna prawdę!
— Jaką prawdę?
Teściowa wyjęła z torebki telefon i pomachała nim przed twarzą Gabrieli.
— A taką, że wczoraj po pracy siedziałaś nie z koleżanką w kawiarni, tylko z jakimś mężczyzną. Mam zdjęcia.
Gabriela osłupiała. Wczoraj faktycznie miała spotkanie, ale z potencjalnym inwestorem do jej startupu. Służbowa rozmowa w kawiarni przy hotelu.
— To był partner biznesowy…
— Oczywiście, oczywiście — przeciągnęła jadowicie Małgorzata. — Wszystkie tak mówią. Zobaczymy, co powie Mateusz.
Wybrała numer syna.
— Mateusz? Przyjedź natychmiast do domu. Tu się dzieje… Nie, przez telefon nie powiem. Chodzi o twoją żonę.
Gabriela stała, nie wierząc w to, co słyszy. Naprawdę teściowa była gotowa ją oczernić przed własnym synem tylko po to, żeby postawić na swoim?
Mateusz przyjechał po czterdziestu minutach, blady i zaniepokojony.
— Co się stało? Mama mówiła, że to pilne…
Małgorzata natychmiast rzuciła mu się na szyję.
— Mateusz, tak mi przykro… Ale musisz wiedzieć…
Podała mu telefon ze zdjęciami. Widać na nich było, jak Gabriela siedzi przy stoliku z mężczyzną w garniturze i ożywione z nim rozmawia.
— No i co? — zapytał Mateusz po chwili.
— Jak to co? Twoja żona spotyka się z innym mężczyzną!
— Mamo, to przecież restauracja przy hotelu. To ewidentnie spotkanie biznesowe.
Małgorzata pobladła.
— Ale… Ona mówiła, że idzie z koleżanką…
— Powiedziałam, że mam spotkanie — wtrąciła Gabriela. — Sam nie słuchałeś, kiedy tłumaczyłam o inwestorze.
Mateusz odwrócił się do matki.
— Mamo, śledziłaś moją żonę?
— Przypadkiem przechodziłam obok…
— Przypadkiem? Z aparatem? Mamo, to już przesada.
— Przesada? — głos Małgorzaty zadrżał. — Ja się o was troszczę! A wy… Wiecie co? Radźcie sobie sami! W swojej ruderze! Bez mojej pomocy!
Wybiegła z mieszkania, głośno trzaskając drzwiami.
Mateusz ciężko opadł na krzesło.
— Przepraszam. Nie myślałem, że ona jest do czegoś takiego zdolna.
— A do czego myślałeś, że jest zdolna? — zapytała zmęczona Gabriela. — Przecież ona robi to ciągle. Manipuluje, kontroluje, wtrąca się w nasze życie.
— To moja matka…
— A ja twoja żona. I mam dość bycia na drugim miejscu.
Wieczorem Małgorzata zadzwoniła. Mateusz długo słuchał, po czym powiedział:
— Mamo, nie będziemy sprzedawać mieszkania. To decyzja Gabrieli i ja ją popieram.
Z słuchawki dobiegł histeryczny krzyk, potem krótkie sygnały.
— Powiedziała, że nie jestem już jej synem — powiedział Mateusz.
— Mówi tak za każdym razem, kiedy nie dostaje tego, czego chce.
— Wiem. Ale i tak jest ciężko.
Następne dni minęły w nietypowej ciszy. Małgorzata nie dzwoniła, nie przychodziła.
Gabriela zaczęła już się odprężać, gdy czwartego dnia rozległ się dzwonek do drzwi.