Była teściowa przypadkiem dowiedziała się, jak żyję po rozwodzie. Nie spodziewała się, że będę szczęśliwsza niż jej syn.
Samoobsługowa kasa irytująco długo piszczała. Diana zeskanowała słoik oliwek i sięgnęła do terminala. Ktoś za nimi zaklął.
— Gdzie tu trzeba nacisnąć, do diabła?
Diana odwróciła się i zesztywniała. Jolanta stała przy sąsiedniej kasie, zdezorientowana, stukając w ekran. Siwe włosy niedbale upięte, znoszony płaszcz, tania torebka w ręce. Ta sama kobieta, która trzy lata temu nazwała ją złą żoną.
Przez dwie minuty milczały. To Jolanta rozpoznała ją jako pierwsza.
— Diana? — jej głos zadrżał. — To ty?
— Dzień dobry, Jolanto.
Diana spokojnie dokończyła płatność. Nowy płaszcz ładnie podkreślał jej sylwetkę, prawdziwie skórzana torebka spoczywała obok wózka, a ona wrzucała produkty, nie licząc cen.
Była teściowa zmierzyła ją wzrokiem — zadbane paznokcie, wypoczęta twarz, ani śladu tamtej wyczerpanej kobiety, która dwa lata temu odeszła z rodziny z jedną torbą.
— Pomóc? — wskazała na terminal.
Jolanta cofnęła się o krok. Diana szybko opłaciła swoje skromne zakupy — chleb, mleko, najtańszą parówkę. Kiedyś nie zwróciłaby na to uwagi, teraz odruchowo porównała zawartość ich wózków.
— Dziękuję — mruknęła Jolanta. — Kiedyś Filip pomagał mi w takich rzeczach, ale teraz…
Urwała i zarumieniła się.
Wyszły jednocześnie. Diana ruszyła w stronę swojego nowiutkiego auta. Jolanta zatrzymała się na przystanku, jeszcze raz na nią spojrzała.
— Sama to kupiłaś? — wskazała samochód.
— Tak. Pracuję z domu, jestem copywriterką.
— Pewnie dobrze zarabiasz, co? Siedząc w domu?
— Bardzo dobrze. Nikt mną nie rządzi.
Ostatnie zdanie zabrzmiało z lekkim akcentem. Jolanta zrozumiała aluzję i odwróciła wzrok.
Autobus nie nadjeżdżał. Stały w ciszy, czasem spoglądając na siebie. Diana powoli układała torby w bagażniku. Kiedyś zawsze pędziła, spieszyła się do domu — gotować, prać, sprzątać. Teraz nie musi się nigdzie śpieszyć. I to jest cudowne.
— Jak się masz? — zapytała w końcu Jolanta.
— Dobrze. A pani?
Pytanie zawisło w powietrzu. Jolanta patrzyła na chodnik, ściskając rączkę torby.
— U mnie… teraz jest ciężko.