Henrietta Kelemen w domu była posłuszną, cichą synową, która oddawała do wspólnej kasy każdy grosz. Ale kiedy wysyłano ją w delegacje na prowincję… Tam jakby miała drugie życie. Czuła się wolna, samodzielna, pewna siebie, odnosząca sukcesy.
Miała osobne konto bankowe, o którym nikt nie wiedział. Tam spływały nie tylko oszczędzone diety, lecz także wszystkie premie za udane projekty, które dostawała na firmową kartę. Z czasem zaczęła też brać dodatkowe zlecenia jako freelancerka – miała do tego doświadczenie i kontakty.
W ciągu roku na tym tajnym koncie zebrała się porządna suma. Henrietta Kelemen patrzyła na cyfry na ekranie i myślała o przyszłości. O swojej przyszłości. I o przyszłości córki. Już bez Zsuzsanny Gál. I – z dużym prawdopodobieństwem – także bez Dániela Hegyiego.
Chwila, w której wszystko się przełamało, przyszła niespodziewanie. Henrietta Kelemen wróciła z delegacji o jeden dzień wcześniej. Chciała zrobić córce niespodziankę, bardzo za nią tęskniła. Cicho otworzyła drzwi własnym kluczem i już z korytarza usłyszała głosy dochodzące z salonu.
– Mamo, a może chociaż część tych pieniędzy oddalibyśmy Henriettcie? – to był głos Dániela. – Naprawdę strasznie dużo pracuje.
– Oszalałeś? – fuknęła Zsuzsanna Gál. – Po co jej pieniądze? I tak na nic nie wydaje, to ja ją żywię, ja ją ubieram. Nam dwojgu o wiele bardziej się przydadzą. Wiesz dobrze, że zbieram na mieszkanie dla ciebie.
– Ale przecież mamy to mieszkanie…
– To zostanie moje. Ty potrzebujesz własnego. Jak Henrietta ci się znudzi i znajdziesz sobie porządną żonę, to niby gdzie będziecie mieszkać?
Henrietta Kelemen znieruchomiała w przedpokoju. Serce waliło jej tak mocno, że była pewna, iż zaraz to usłyszą. Ale oni niczego nie podejrzewając, mówili dalej.
– Mamo, co ty opowiadasz? Henrietta jest moją żoną, mamy dziecko…
– No i co z tego? Kogo to obchodzi. Ładnie się rozwiedziesz, a potem znajdziesz inną. Młodszą, ładniejszą. Taką, która mnie naprawdę będzie umiała szanować, a nie tylko udawać, jak ta tutaj. Myślisz, że nie widzę, jak na mnie patrzy? Ale niech sobie pracuje, niech tylko znosi pieniądze do domu. Reszta to już nasza sprawa.
– Mamo…
– Dość, Dániel. Ja lepiej wiem, co jest dla ciebie dobre. Zawsze wiedziałam. I z tych pieniędzy kupimy ci mieszkanie. Niech sobie ta oślica haruje, a my jakoś damy radę.
Henrietta bezgłośnie, ostrożnie zamknęła za sobą drzwi i zbiegła po schodach. Usiadła na ławce przed blokiem i wyjęła telefon. Jej palec nie drżał. W środku panowała dziwna, lodowata pustka. Otworzyła aplikację bankową i spojrzała na kwotę. Wystarczy. Na początek aż nadto.
Wyszukała numer przyjaciółki, która pracowała w branży nieruchomości.
– Cześć, Csilla? Tu Henrietta Kelemen. Pamiętasz, opowiadałaś o tym dwupokojowym mieszkaniu w nowym budynku? Nadal jest do wynajęcia? Super. Można obejrzeć jutro? Tak, pójdę sama. Dziękuję.
Potem wróciła do mieszkania. Tym razem celowo trzasnęła drzwiami i już z przedpokoju zawołała:
– Jestem! Wcześniej mnie puścili!
Zsuzsanna Gál wyszła do niej z kamienną twarzą.
– A, Henrietta. Co ty tu robisz tak wcześnie?
– Przełożyli spotkanie. Gdzie jest Hanna?
– Jeszcze w przedszkolu. Dániel po nią poszedł.
– W porządku. To rozpakuję walizkę.
Wieczorem przy kolacji wszystko toczyło się jak zwykle. Zsuzsanna Gál długo opowiadała, jak zamierza rozdysponować domowy budżet, Dániel milczał, Hanna z przejęciem mówiła o przedszkolu. Henrietta Kelemen uśmiechała się, kiwała głową, gdzie trzeba – a myślami była już zupełnie gdzie indziej.
Następnego dnia wzięła wolne i poszła obejrzeć mieszkanie. Jasne, przestronne, dwa pokoje, okna wychodzące na park. Za budynkiem plac zabaw, okolica cicha, zadbana, szkoła niedaleko.
– Bierzesz? – zapytała Csilla.
– Biorę. Od kiedy mogę się wprowadzić?
– Choćby od jutra. Trzeba zapłacić dwa miesiące z góry.
– Dogadane.
Kolejne dwa tygodnie minęły na przygotowaniach. Henrietta Kelemen stopniowo kupowała najpotrzebniejsze rzeczy do nowego mieszkania i po trochu je tam zawoziła. Na szczęście częste delegacje były świetną przykrywką – nikt niczego nie zauważył. Otworzyła też konto na nazwisko córki i część pieniędzy tam przelała. Skonsultowała się z prawnikiem: rozwód, alimenty, prawa, możliwości.
A potem nadszedł dzień, który zmienił wszystko. Koniec miesiąca, piątkowe popołudnie. Henrietta dostała wypłatę i jak zwykle przyniosła ją do domu. Zsuzsanna Gál czekała w salonie, gotowa odebrać swoją „należność”.
– Aaa, Henriettko! Daj no tutaj!
Henrietta podała jej kopertę. Teściowa rutynowo przeliczyła banknoty.
– No i gdzie premia? Dániel mówił, że teraz macie kwartalny bonus.
– Nie dostałam premii – odpowiedziała spokojnie Henrietta.
– Jak to nie? Nie rób ze mnie idiotki!
– Nie było premii – powtórzyła. – Bo dwa tygodnie temu złożyłam wypowiedzenie.
Zapadła cisza gęsta jak przed burzą. Zsuzsanna Gál patrzyła na synową osłupiała, jakby nie wierzyła własnym uszom.
– Co powiedziałaś? Że wypowiedzenie? Dánieeel! – wrzasnęła nagle. – Natychmiast tu chodź!